BLOGİZM

bir çocuğun düşüyüm ben büyülü yaz akşamları ben üflerim mızıka söyler sesimiz tutar sokakları ılık bir ses taşırım yorulmadan sonsuz özlemler büyütürüm yarına ben mızıka çalarım siz onu duymasanız da mızıkamın içindedir yaşam kardeşler ben çalayım siz görün nasıl geçilir kiraz rengi sokaklar soluk soluğa yeni aşklarla yorulmaz yaşlı bir yürek bile gülüşler ona akar da ben mızıka çalmazsam ne özlemleriniz olur ne ayrılıklarınız yalnız bir yıldız gibi boşluğa düşer yaşlı dünyanız bir çocuğun düşüyüm ben mızıkamın sesi yeryüzüne değer uyurum uyanırım hep aynı şarkı ne sesim eksilir ne umut biter.

1.  "Anlamadığımıza saygı duyuyoruz. Anlamadığımızı kendimizden üstün kabul ediyoruz. Cümlelerin arasına yabancı kelimeler sıkıştıran uzmanları daha yetkin kabul ediyoruz. Siparişine iki yabancı kelime sıkıştıran müşteriyi daha saygın sanıyoruz. Konuşmasının içine iki yabancı terim sıkıştıran yöneticiyi daha kültürlü addediyoruz. Yabancı ismi olan kafelerden çıkmıyoruz." (syf 88) 2. "Benden geçti"cilik hayata karşı miyopik bir bakış açısı. "Geç" ve "erken" gibi kavramların, kişiyi öğrenilmiş çaresizliğe sürükleyen yanılsamalar olduğunu düşünüyorum. Sadece artık nefes alma işlevini yitirdiysen bir şeyler için geçtir. (syf 80) 3. "Mutluluk sürsün, motivasyon gelsin, her şey her daim mükemmel olsun istiyoruz. Sürmeyince, gelmeyince, olmayınca da derde kedere boğuluyoruz." (syf 72) 4. "İnsan da çanta gibi, ancak içi dolu olduğu zaman dik durabiliyor. İçi boş olan ne kadar güzel ve şaşaalı olursa olsun büzüşüyor, eğiliyor, bükülüyor, ay

"virgülümü bir şehre değişmeden çok önce kimin tenhasında bir ses bulsam, susardım, sessizliğin ikizi olurdu bir anı, söylenince. her mühürlü gövde ırmağıyla gelirdi akardık gökyüzünde çizili annemizin kalbine her çocukla anne, her anneyle çocuk derin alınganlıklarda iki sevgili çocukluk bir yere saklanmıyor, kendine bile kalbim, eksik rüyalardan ıssız kuşhane canımdan yoksullar kadar uzak düşmüşüm meğer dokunamam ağzımdaki yarayla incitilmiş bir güle bir nergisin küçük alışkanlığıdır tembel ırmakların göğsünde uykuyu aralar gibi gözyaşlarını yağmura çıkarmak... yağmursa, hepimizin paylaştığı yalnızlık ne çoksunuz, size yenilmemek güç, ey bütün efsaneyi ölümle buluşturan tenhalık."

"Gözlerin bir yeşil fanilaydı balkonda uçuşan Sicim yağmur taklidi Bıkmıştım zor geçen kışlarımı anlatmaktan Bardağa birkaç çiçek ıslamaktan. Parmağımın ucunda kırmızı kenarlı bir bulut Onu uzatırdım sana, yalnızlık gibi iri bir damla Parmağına düşen bir damla kandı aşk. Seni sevince pazara çıktım sevinçten Enginar aldım "süper enginarlar" diye bağıran adamdan Oturup ağladım sonra, şaşırdın. Bu "süper" oluşta canımı acıtan bir şeyler vardı. Canımın acısıydın. Ben bir tek o canı unutmamak için her şeyi hatırlamıştım. Sevişmiştik. Evde binlerce tespih böceğinin ayak izleri Sevişmiştik. Biri başımdan aşağı pırıltılarla dolu bir sözlüğü boşaltmış gibi Seni sevince kıpırdayan her şiiri Kahverengi bir çaydanlıkta saklıyorum. Sonra gittin. Birlikte kışlıkları naftalinleyecektik. Söz vermiştim unutmayacaktım gözlerini Bir yeşil fanila gibi ipte, alıp ütüleyecektim. Herkese iyi akşamlar demeyi öğretecektim gözlerine. Sonra gittin. Çocuk oldum bir daha, ağlad

1. "Ömrümün kırılmış parçalarını toplamaya çalışıyorum." (syf 136) 2. "Aşk da bir yuva duygusu mu, yoksa bir yalnızlık mıdır? Alıp başını gitmek midir uçurumdan uçuruma?" (syf 182) 3. "Nicedir özlemişim Bir dosta sarılıp Ağlamayı." (syf 11) 4. "Her zaman yeniden başlamak duygusu Doğuyor içimde Her uyanışımda Düşmanlarımı bağışlıyorum Daha çok seviyorum dostlarımı Her uyanışımda." (syf 12) 5.  "Gece vakti kimdir kapıyı çalıp gelen Yitirdiğim bir mutluluk mu Habercisi mi gelecekteki bir mutluluğun Gece vakti kimdir kapıyı çalıp gelen İçimde bağıran acılar mı Serseri, başıboş bir rüzgâr mı" (syf 14) 6.  "Hayatım rüzgar gibi akıp geçiyor, uğultulu bir rüzgar gibi akıp geçiyor hayatım." (syf 27) 7. "Şimdi yeni bir tanıma alıştırmalıyım kendimi, şimdi ben kendimi düşünmezken bile kim düşünür beni." (syf 28) 8. "Ama gizli sevgiler bulunup çıkarılırsa yüreklerinden insanların, Çıkarılırsa karanlığınd

"Sendin beklediğim bütün bir sonbahar Yağmurlar inatla işlerken içime Gece gökyüzünde çınlarken yıldızlar Durdurulmaz yürek ürpertileriyle Sendin beklediğim bütün bir sonbahar Hayaller hayaller kurup duruyordum İniyordum hüznün inginliklerine Ellerimde ölümümü tutuyordum Artık çok genç olmamanın kederiyle Hayaller hayaller kurup duruyordum Aşkın kapısını aralayınca sen Zamanın karanlık ırmağında yüzen Çocukluğumun o ıssız güneşine Aşkın kapısını aralayınca sen Yeni bir özsu yürüdü sözcüklere Dilsiz bir kuytuda ölüyordu şiir Yetti parmaklarının bir dokunuşu Geleceği birdenbire duyumsamak Birdenbire duyumsamak varoluşu Dilsiz bir kuytuda ölüyordu şiir Sendin beklediğim bütün bir sonbahar Başlamadan bitmiş bir aşkın hüznüyle Gece gökyüzünde çınlarken yıldızlar Yağmurlar inatla işlerken içime Sendin beklediğim bütün bir sonbahar." Temmuz 1985

"Uğuldayan ve hep uğuldayan bir orman kadar üşüyorum şimdi yanlış rüzgârlar esiyor dallarımda yanlış ve zehirli çiçekler açıyor Kanımda kocaman gözleriyle bir çığlık Su ve ses kadar beklediğim ne kaldı geride, bilmiyorum uzanıp uyumak istiyorum gölgeme ve sarınmak o kocaman gözlerin uğuldayan rüzgârlarına Bir acıyı yaşarım ve zehrinden çiçekler üretirim kömür karası uçurum kadar bir yalnızlık yaratırım kendime, atlarım Anısı yoktur küçük rüzgârların Yapraklarım yok artık kuşlarım yok büsbütün viran oldu dağlarım ezberimdeki türküler de savrulup gitti ömrümün karşılığı kalmadı sesimde sesimde yalnız ormanların gümbürtüsü Yanlış, daha baştan yanlış bir şiirdi bu, biliyorum ve belki ömrümüzün yakın geçmişi bu kadar doğruydu ancak, kimbilir Kalbim unut bu şiiri."