BLOGİZM

"bana bir odanı ayır, sen masumsun oteller ruh hırsızı, sen pansiyonsun. bana bir sahil bağışla, sen ırmaksın kara gövdem derin suda aklansın bana bir mes’el söyle, sen uslanmazsın gam bahçesi gözyaşımda saklansın bana bir boşluk gönder, sen zarfsın her mektubun içime bir çöl bıraksın bana bir şehir kur, sen salgınsın ruhu aşktan başka veba sarmasın bana bir sır bırak, sen aşksın kimsenin hevesinde gözüm kalmasın bana bir anne doğur, sen güzelsin bir heves çocuğum ol, ev üzülmesin bana bir şiir söyle, sen gazelsin."

…Ve güz geldi Ömür Hanım. Dünya aydınlık sabahlarını yitiriyor usul usul. İnsanın içini karartan bulutların seferi var göğün maviliğinde. Yağmur ha yağdı ha yağacak. İncecik bir çisenti yokluyor boşluğunu insan yüreğinin. Hüznün bütün koşulları hazır. Nedenini bilmediğim bir keder akıyor damarlarımdan. Kalbimin üstünde binlerce bıçak ağzı… ve yüzüm ömrümün atlası; düzlükleri bunaltı, yükseklikleri korku, uçurumları yıkıntılarımla dolu bir engebeler atlası. Yaşamak bir can sıkıntısı mıdır Ömür hanım? Her şeyi iyi yanından görmeyi kim öğretti bize? Acıyı görmeyen insan, umutsuzluğu yaşamayan, iliklerine dek kederin işleyip yaralamadığı bir insan, mutluluktan, umuttan, sevinçten ne anlar? Göğü görmeden, denizi görmeden maviyi anlamaya benzemez mi bu Bir güz düşünün ki Ömür hanım, ilkyazı olmamış, yazı yaşanmamış, böyle bir güzün hüznü hüzün müdür? Başlamanın bir anlamı varsa bitişi göze almak, bitişin bir anlamı varsa başlangıcı olmak değil midir? Yaşamı düz bir l çizgide tutm