BLOGİZM

"Mutsuzlukdan söz etmek istiyorum Dikey ve yatay mutsuzluktan Mükemmel mutsuzluğundan insansoyunun Sevgim acıyor Biz giz dolu bir şey yaşadık Onlarda orada yaşadılar Bir dağın çarpıklığını bir sevinç sanarak En başta mutsuzluk elbet Kasaba meyhanesi gibi  Kahkahası gün ışığına vurup da öteden beri yansımayan Yani birinin solgun bir gülden kaptığı frengi Öbürünün bir kadından aldığı verem Bütün işhanlarının tarihçesi sevgim acıyor Yazık sevgime diyor birisi  Güzel gözlü bir çocuğun bile  O kadar korunmuş bir yazı yoktu Ne denmelidir bilemiyorum sevgim acıyor Gemiler gene gelip gidiyor Dağlar kararıp aydınlanacaklar Ve o kadar Tavrım bir çok şeyi bulup coşmaktır Sonbahar geldi hüzün İlkbahar geldi kara hüzün Ey en akıllı kişisi dünyanın Bazen yaz ortasında gündüzün sevgim acıyor Kimi sevsem Kim beni sevse  Eylül toparlandı gitti işte  Ekim filanda gider bu gidişle  Tarihe gömülen koca koca atlar Tarihe gömülür o kadar."

işten değil aşk şiiri yazmak ilk sözü bir bulsam mermer desem değil biliyorum bi dakka desem değil ceketimi verir misin değil birden önümde bir yaz günü açılıyor bahçede kuruyan çamaşırların yere değdiği koşup kaldırıyorum uçlarını eriğin yaprakları değiyor yüzüme değsin varsın hepsi geçer nasılsa kuzey buz denizinde beyaz bir gemi hatırlıyordur ilk seferini oralara aşk bir sonbahar kimliğinde sürdürüyor egemenliğini birden bir bakıyoruz ki her şey yerli yerinde otobüsler tirenler yerinde dükkânlar yerli yerinde acılar yerli yerinde çamaşırlar yerli yerinde.